1) Μετά την πρώτη καθοριστική μάχη της Επανάστασης του 1821, στο Βαλτέτσι (24/4/1821), κατά την οποία οι Έλληνες κατέρριψαν το έως τότε αήττητο των τουρκικών δυνάμεων, χρησιμοποιώντας οικιακές σούβλες, αυτοσχέδια όπλα, πέτρες και ελάχιστο πολεμικό οπλισμό, ο Γέρος του Μωριά για να εμψυχώσει τους Έλληνες να μαζέψουν και θάψουν τους νεκρούς, έπιανε τα κατακρεουργημένα μέλη τους και τα φιλούσε, λέγοντάς τους γι' αυτή την πρώτη νίκη μετά από αιώνες: Τούτη η ημέρα είναι η ελευθερία των Ελλήνων και πρέπει να νηστεύουμε εις τους αιώνας των αιώνων...
2) Βρισκόμαστε μόλις στο δεύτερο έτος της Επανάστασης, και οι εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των Ελλήνων έχουν ήδη αρχίσει. Η Γερουσία της Α΄ Εθνοσυνέλευσης αφήνει τον Κολοκοτρώνη αβοήθητο και χωρίς ενισχύσεις στην πολιορκία του Κάστρου των Πατρών, προκειμένου να αποτύχει, ώστε να μην αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο κύρος μεταξύ του στρατεύματος, όταν ο Γέρος του Μωριά λαμβάνει ένα γράμμα στις αρχές Ιουλίου 1822 από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο οποίος γνωρίζοντας τις διαμάχες του με την Κυβέρνηση, γράφει με υπονοούμενο: Σας στέλνω 30.000 Τούρκους να ομονοήσετε και κάνετέ τους ότι μπορέσετε...
[η είδηση αναφερόταν στην κάθοδο του Δράμαλη από την Μακεδονία με 30.000 στρατιώτες (!) και το υπονοούμενο φυσικά δεν αφορούσε τον Γέρο του Μωριά...].
3) Πριν από την μάχη στα Δερβενάκια (26/7/1822) ο Κολοκοτρώνης ενημέρωνει το στράτευμα ότι «ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει οπίσω!». Στη μάχη που ακολούθησε ο ανιψιός του Κολοκοτρώνη Νικηταράς, άλλαξε 7 σπάθες που έσπαζαν από το συνεχές σφάξιμο... Το ότι χάθηκαν μόνο 6.000 από τους 30.000 Τούρκους, δεν οφείλεται στην κούραση του Νικηταρά, αλλά στην απροθυμία των κυβερνητικών οπλαρχηγών να βοηθήσουν με τις δικές τους δυνάμεις το στρατήγημα του Γέρου του Μωριά....
2) Βρισκόμαστε μόλις στο δεύτερο έτος της Επανάστασης, και οι εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των Ελλήνων έχουν ήδη αρχίσει. Η Γερουσία της Α΄ Εθνοσυνέλευσης αφήνει τον Κολοκοτρώνη αβοήθητο και χωρίς ενισχύσεις στην πολιορκία του Κάστρου των Πατρών, προκειμένου να αποτύχει, ώστε να μην αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο κύρος μεταξύ του στρατεύματος, όταν ο Γέρος του Μωριά λαμβάνει ένα γράμμα στις αρχές Ιουλίου 1822 από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο οποίος γνωρίζοντας τις διαμάχες του με την Κυβέρνηση, γράφει με υπονοούμενο: Σας στέλνω 30.000 Τούρκους να ομονοήσετε και κάνετέ τους ότι μπορέσετε...
[η είδηση αναφερόταν στην κάθοδο του Δράμαλη από την Μακεδονία με 30.000 στρατιώτες (!) και το υπονοούμενο φυσικά δεν αφορούσε τον Γέρο του Μωριά...].
3) Πριν από την μάχη στα Δερβενάκια (26/7/1822) ο Κολοκοτρώνης ενημέρωνει το στράτευμα ότι «ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει οπίσω!». Στη μάχη που ακολούθησε ο ανιψιός του Κολοκοτρώνη Νικηταράς, άλλαξε 7 σπάθες που έσπαζαν από το συνεχές σφάξιμο... Το ότι χάθηκαν μόνο 6.000 από τους 30.000 Τούρκους, δεν οφείλεται στην κούραση του Νικηταρά, αλλά στην απροθυμία των κυβερνητικών οπλαρχηγών να βοηθήσουν με τις δικές τους δυνάμεις το στρατήγημα του Γέρου του Μωριά....
4) Ένα πρωινό στα 1825, που ο διοικητής της Αιγύπτου Μωχάμεντ Άλι, πίνοντας τον καφέ του μαθαίνει ότι ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση στην Ύδρα, αναφέρει στους στρατηγούς του: Εφ' όσον ο Προφήτης τύφλωσε τους ραγιάδες και φυλάκησαν τον Κολοκοτρώνη, κρατώ την Πελοπόννησο στα χέρια μου όπως το φλυτζάνι του καφέ μου...
5) Μετά την αποφυλάκησή του από την Ύδρα, και φθάνοντας στο Ναύπλιο, ο Γέρος του Μωριά για μια ακόμη φορά εκπλήσσει με την αγαθότητά του, αναφέροντας σε οπλαρχηγούς και στράτευμα: Εγώ φεύγοντας από την Ύδρα έριξα όλες τις πίκρες στην θάλασσα, κάνετε και εσείς το ίδιο.........
6) Λαμβάνοντας την απόφαση να εκτελεστεί ο Αχαιός προδότης με το προσωνύμιο-παρατσούκλι Νενέκος, (αγωνιστής της επαναστάσεως ο οποίος στα πρώτα χρόνια συνέβαλε σημαντικά στις μάχες κατά των Τούρκων, που αργότερα όμως προσχώρησε στις εχθρικές δυνάμεις δελεασμένος από τον Ιμπραήμ), εισήλθε στο ναό της Παναγίας, έκανε τρεις γονατιστές μετάνοιες και κατόπιν υπέγραψε την διαταγή για την εκτέλεσή του! Χαρακτηριστικό της ανεξικακίας του Κολοκοτρώνη προς τα πρόσωπα, είναι η αναφορά στα απομνημονεύματά του, μετά την εκτέλεση του Νενέκου: Εγώ δεν σκότωσα τον Αντώνη Οικονόμου, αλλά τον Νενέκο τον σκότωσα...
7) Στη ντροπιαστική δίκη του Κολοκοτρώνη επί της αντιβασιλείας του Όθωνα, το δικαστήριο απευθύνει την πρώτη ερώτησή του προς τον κατηγορούμενο για αισχάτη προδοσία: Τι επαγγέλεσαι;
[ο Γέρος του Μωριά παρ' όλο τον εξευτελισμό απάντησε. Θα είναι όμως, ντροπή για εμάς, να την αναφέρουμε..................].
8) Ακούγοντας ο Κολοκοτρώνης την καταδικαστική εις Θάνατον απόφαση του δικαστηρίου, σταυροκοπήθηκε και είπε: Κύριε ελέησον, Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.
[Εάν εκτελούνταν η ποινή, ο Γέρος του Μωριά θα αποκεφαλιζόταν βάσει της ισχύουσας βαυαρικής («ευρωπαϊκής») νομοθεσίας στην λαιμητόμο (γκιλοτίνα ευρωπαϊστί) σε ηλικία 65 ετών....].
9) Πληροφορούμενος ο Κολοκοτρώνης την μετατροπή από τον Όθωνα, της εις Θάνατον καταδίκης του, σε 20ετή κάθειρξη, μετά από 6 μήνες εγκλεισμού σε τέλειο σκοτάδι στο μπουντρούμι του Παλαμηδίου και έχοντας υποστεί βλάβη στην όρασή του, είπε: Θα τον γελάσω το Βασιλιά γιατί δε θα ζήσω 20 χρόνια για να αποφυλακιστώ.....
10) Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1770 στο Ραμοβούνι Μεσσηνίας κάτω από ένα δένδρο. Όταν έδωσαν τα συγχαρήκια της γέννας στο γερο-Γιάννη Κολοκοτρώνη τον παππού του, παλιό κλέφτη, δεν χάρηκε καθόλου και είπε: Τούτο το παιδί, θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά κι εγγόνια και πάλι λευτεριά δεν θα δούμε!
Τώρα, αν καταφέρετε να ξεχωρίσετε κάποιο από τα ανωτέρω περιστατικά της ζωής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, θα είστε πραγματικά... ήρωας!
Χρόνια Πολλά!
