Μικρὲ Χριστὲ,
Ἀγάπης κάστρο!ἐμεῖς λησταί,
Ἐσὺ τὸ Ἄστρο!
Δόσμου Χριστὲ
τὸ ἔλεός σου,
ληστής κι ἐγὼ
ἐκ δεξιῶν σου...
Κι όμως, ο συγγραφέας των παραπάνω στίχων, προλογίζοντας τη συλλογή του «Τραγούδια μιας ζωής» σημειώνει: «Στα ποιήματά μου αυτά, γραμμένα σποραδικά από το 1939 ως τώρα, δε θα βρεθεί ούτε η αστραπή της σκέψης, ούτε το φιλοσοφικό βάθος, ούτε η φαντασία των μεγάλων μας. Δεν θα βρεθεί ο πλούτος των εικόνων τους ούτε η δύναμη της εκφράσεώς τους. Δεν θα βρεθεί ο όγκος τους.
Θα βρεθεί ίσως λίγη συγκίνηση...
Αν, με το μοναδικό αυτό προσόν, κατορθώσω να μιλήσω, όχι στο μυαλό, αλλά στην καρδιά κάποιου απλού ανθρώπου, θα είναι για μένα αυτό η απόλυτη ικανοποίηση».
Ε. Μ-Π.
Αθήνα, Ιανουάριος 1965
Το εξαίσιο αυτό άτιτλο ποίημα, μικρό σ' έκταση, αλλά πυκνό σε νόημα, για το οποίο με τόσο ταπεινό φρόνημα μιλάει ο δημιουργός του, γράφτηκε στη Δημητσάνα τα Χριστούγεννα του 1948 όπως χαρακτηριστικά σημειώνει κάτω από την εμπνευσμένη του σύλληψη ο (και) Ποιητής Ελευθέριος Μωραϊτίνης-Πατριαρχέας. Και κάνω την υπόμνηση αυτή εν είδει μετά θάνατον δικαιώσεως και τιμής προς το πρόσωπο του συγγραφέα ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός ως ιστορικός-ερευνητής της περιόδου της Ελληνικής Επανάστασης, για να του αποδώσουμε και επίσημα τον τίτλο του ποιητή, αφού ο ίδιος τον αποφεύγει, αναφέροντας στον πρόλογο αυτής της ιδιωτικής έκδοσης των «τραγουδιών» του μεταξύ άλλων ότι, «δεν φιλοδοξώ να καταλάβω έστω και τη μικρότερη θέση ανάμεσα στην πλειάδα των ποιητών μας [...] γιατί έχω απόλυτη επίγνωση πως μου λείπουν τα προσόντα και υστερώ σε σύγκριση με οποιονδήποτε από τους ποιητάς που έχουν το δικαίωμα να λέγονται έτσι..._Επιμέλεια babiscook_30-4-2016, Μ. Σάββατο_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου