Επικαιρότητα

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ, «ΑΟΡΙΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ»

| Συζήτηση για τον απόδημο Ελληνισμό και τον Ελληνισμό εν γένει |

14-10-2016

   Ο Χρήστος Γιανναράς στην αείμνηστη εκπομπή του Κώστα Ζουράρη «Πατριδογνωσία» (ΕΤ3 1994). Συζητούν με αφορμή το πρόσφατο -τότε- βιβλίο του δεύτερου "Αόριστη Ελλάδα", που γράφτηκε μετά από την κοινή τους περιοδεία στον Καναδά προσκεκλημένοι Ελλήνων φοιτητών της διασποράς. Ολόκληρη η εκπομπή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, για αυτούς όμως που δεν έχουν την υπομονή να δουν όλη τη συζήτηση, αξίζει να παρακολουθήσουν τα τελευταία δέκα λεπτά και ειδικότερα, από το 34.15'' και εξής...

Πηγή: Antifono.gr

****************************

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΕΝΑΣ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ! (video)

| Διαχείριση κρίσης και δημιουργία προοπτικών |

 17-3-2016

   Η Ελλάδα και η Κύπρος διαθέτουν τις μεγαλύτερες ΑΟΖ της Μεσογείου και δύο από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Επίσης μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2016, ο ελληνόκτητος στόλος αυξήθηκε κατά 35 πλοία και από την πρώτη θέση παγκοσμίως, ανέβηκε ακόμη ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από τον δεύτερο. Φυσικά, κάτω από αυτές τις άσχημες συνθήκες η Ελλάδα τελεί υπό... πτώχευση..!!

   Την αντίφαση αυτής της πραγματικότητας έρχεται να  μας εξηγήσει ο κορυφαίος στρατηγικός σύμβουλος, Νίκος Λυγερός. Μέσα από απλές, αλλά όχι αυτονόητες παρατηρήσεις, επισημαίνει στη σημερινή νεολαία Ελλάδας και Κύπρου ότι τα προβλήματα που ορθώνονται τα τελευταία χρόνια, έχουν λύση που πρέπει να την αναζητούμε όχι «έξω», αλλά εδώ, στον τόπο που κατοικούμε, με επιμονή και μεθοδικότητα.

Πηγή: https://www.youtube.com/channel/UCoxTAEykhjzXpuCiNnYTluw
Επίσημο κανάλι Νίκου Λυγερού, YouTube

****************************

ΕΦΥΓΕ ΠΛΗΡΗΣ ΗΜΕΡΩΝ Ο ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ

 8-2-2016

Κων/νος  Δεσποτόπουλος
(1913-2016)

   Γεννημένος στη Σμύρνη στις 8 Φεβρουαρίου 1913 ο διαπρεπής διανοούμενος, καθηγητής της φιλοσοφίας και ακαδημαϊκός, Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, κατέστη σημαίνουσα προσωπικότητα του νεώτερου ελληνισμού. Οξύνους και κριτικό πνεύμα συνανεστράφη και συνδέθηκε με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Κωστή Παλαμά, τον Ιωάννη Συκουτρή, τον Γιώργο Σαραντάρη,  τον Κορνήλιο Καστοριάδη, καθώς και με μια πλειάδα πνευματικών αναστημάτων του λόγου και της τέχνης. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 103 ετών στις 7 Φεβρουαρίου 2016 στην Αθήνα. Και μαζί μια βαριά παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, αφού στο εξαίρετο έργο του ξεχωρίζουν οι προσεγγίσεις του στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και ιδίως στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, καθώς και οι πραγματείες του για την αδιάλειπτη συνέχεια του ελληνισμού, όσο και για σύγχρονα μείζονα προβλήματα σχετικά με τους κινδύνους για την επιβίωση του ελληνικού έθνους και της ανθρωπότητας.
   Από τις συνεντεύξεις στις οποίες κατά καιρούς φιλοξενήθηκε, παραθέτουμε αυτή που παραχώρησε στην κυριακάτικη εκπομπή «Αρχονταρίκι» της ΕΤ1 την 25η Μαρτίου 2001, με θέμα την εθνεγερσία του γένους και τον ρόλο της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821, δίνοντας μεταξύ άλλων απάντηση και στο ερώτημα για την στάση του Γρηγορίου Ε΄ με αφορμή τον "αφορισμό" του Υψηλάντη.

 _Επιμέλεια babiscook_8-2-2016_

   ****************************

Η ΑΛΚΥΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

| Λαογραφικό αφιέρωμα |

 26-12-2015

Την Αλκυόνη θα τη δούμε το χειμώνα να πετά πάνω από τις λίμνες, να κάθεται στις άκρες των καλαμιών και στα κράσπεδα των καναλιών έτοιμη να εφορμήσει στην τροφή της. Ώρες πολλές μπορεί να κάθεται ακίνητη στις άκρες λιμνών ή ποταμών πάνω σε ένα καλάμι ή βραχάκι. Μόλις θα δει κάποιο ψάρι κοντά στην επιφάνεια του νερού, εφορμά κάθετα με τα φτερά της διπλωμένα. Αστραπιαία, με το μυτερό και δυνατό της ράμφος, το αρπάζει και σε κλάσματα του δευτερολέπτου έχει βγει από το νερό. Θα απολαύσει το γεύμα της αρχίζοντας συνήθως από το κεφάλι και αφού τινάξει και τακτοποιήσει το φτέρωμά της είναι έτοιμη για νέα επίθεση. Πολλές φορές πριν βουτήξει για να αρπάξει εντυπωσιακά τη λεία της, φτερουγίζει επιτόπου το ίδιο εντυπωσιακά!

  Είναι ίσως το πουλί του τόπου μας με το πιο χαρακτηριστικό πτέρωμα. Έντονα μεταλλικό γαλάζιο στο πάνω μέρος, λευκός λάρυγγας, λευκή κηλίδα στο λαιμό στο κάτω μέρος και μάγουλα πυρόξανθα με κόκκινα πόδια. Φωλιάζει σε πρανή κοντά στο νερό, φτιάχνοντας μια σήραγγα όπου γεννά έξι-εφτά στρογγυλά αυγά. Το γρήγορο, ίσιο και χαμηλό πέταγμά της πάνω από το νερό, δίνει την εντύπωση γαλάζιου βέλους που σχίζει τον αέρα!

  Η Αλκυόνα δεν εγκαταλείπει ποτέ το ταίρι της. Με τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων ασχολήθηκε ο Πλούταρχος που αφηγείται ότι, αν ο σύζυγος της Αλκυόνης γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει, τότε η θηλυκή Αλκυόνη τον παίρνει στους ώμους της και τον φέρνει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

  Ο παγωμένος Ιανουάριος είναι ο μήνας που είναι περισσότερο συνδεδεμένος σύμφωνα με τη μυθολογία με αυτό το πουλί.

  Όλοι ξέρουμε τις «Αλκυονίδες ημέρες», που εμφανίζονται κάθε χρόνο στη μέση του χειμώνα. Είναι μερικές ηλιόλουστες μέρες χωρίς σύννεφα και ανέμους στο χρονικό διάστημα από τις 15 Δεκεμβρίου ως τις 15 Φεβρουαρίου. Η ονομασία τους είναι αρχαία ελληνική και προέρχεται από τον Αριστοτέλη. Τις ημέρες αυτές επικρατεί ηλιοφάνεια, αρκετή ζέστη και σχετική άπνοια και μέσα στη καρδιά του χειμώνα απολαμβάνουμε μερικές ημέρες καλοκαιρίας, κατά τη διάρκεια των οποίων η ελάχιστη θερμοκρασία δεν κατεβαίνει κάτω από τους 4 βαθμούς και η μέγιστη δεν υπερβαίνει τους 14 βαθμούς Κελσίου. Το καιρικό αυτό φαινόμενο παρατηρείται στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που όλα τα εξηγούσαν με μύθους, είχαν πλάσει και γι’ αυτό το αξιοπρόσεκτο φαινόμενο ένα μύθο, το μύθο της Αλκυόνης.

  Η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου και της Αιγιάλης, παντρεύτηκε τον γιο του Εωσφόρου Κήυκα. Η αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλον τους οδήγησε να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με το αρχέτυπο θεϊκό ζευγάρι, τον Δία και την Ήρα και να ονομάζονται με τα ονόματα εκείνων, όχι τα δικά τους. Οι θεοί τους τιμώρησαν, μεταμόρφωσαν την Αλκυόνη στο ομώνυμο ψαροφάγο θαλασσοπούλι και τον Κήυκα σε πουλί που ορμά στη θάλασσα για να αρπάξει τη λεία του, ίσως γλάρο. Επειδή όμως η Αλκυόνη έφτιαχνε τη φωλιά της κοντά στην ακτή και τα κύματα την κατέστρεφαν, ο Δίας τη λυπήθηκε και διέταξε τους ανέμους να σταματήσουν για δεκατέσσερις μέρες, επτά πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο και επτά μετά. Στη διάρκεια αυτών των ημερών, η Αλκυόνη επωάζει τα αυγά της. Αυτές οι χωρίς κακοκαιρία μέρες ονομάστηκαν Αλκυονίδες.

  Ο Οβίδιος παραλλάσσει κατά πολύ την ιστορία αποδίδοντας την αιτία της μεταμόρφωσης των δύο ηρώων στον οίκτο των θεών. Διηγείται, λοιπόν, ότι ο Κήυκας αποφάσισε να ταξιδέψει, για να ζητήσει χρησμό από το μαντείο του Απόλλωνα στην Κλάρο. Τα παρακάλια της Αλκυόνης για τον κίνδυνο από τους ανέμους -τους ήξερε καλά από τα παιδικά της χρόνια σαν κόρη του Αιόλου που ήταν- δεν σταμάτησαν τον Κήυκα. Όμως θαλασσοταραχή στο Αιγαίο τσάκισε το πλοίο και ο ίδιος πνίγηκε. Το σώμα του ξεβράστηκε στην ακτή, όπου το βρήκε η Αλκυόνη. Ο θρήνος της προκάλεσε τη συμπόνια των θεών που τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά.

  Όλα αυτά βέβαια στη μυθολογία, γιατί η Αλκυόνη γεννά κανονικά όπως τα περισσότερα πουλιά την άνοιξη.

| Η Αλκυόνη αναζητά τον σύζυγό της. Λάδι σε μουσαμά, έργο του Herbert James Draper , 1915 |

   Η ωραία και ποιητική ερμηνεία, που δόθηκε από τον πανάρχαιο ελληνικό μύθο για την καλοκαιρινή παρεμβολή μέσα στην καρδιά του χειμώνα, δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τη σημερινή επιστημονική εξήγηση αυτού του φαινομένου. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα. Δεν είχαν όμως επιστημονικά μέσα και δεν ήταν σε θέση να ερμηνεύσουν τα παράξενα φυσικά φαινόμενα, που παρατηρούσαν γύρω τους. Έτσι έπλαθαν μύθους δίνοντας τη δική τους ερμηνεία στα διάφορα φυσικά φαινόμενα. Αυτό συμβαίνει και με το μύθο της Αλκυόνης. Κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν αυτό το φαινόμενο εκφράζοντας ο καθένας την άποψή του.

   Ο Αριστοτέλης στο σύγγραμμά του «Περί ζώων ιστορίαι» γραμμένο περί το 350 π.χ. αναφέρει ότι οι ημέρες αυτές εμφανίζονται εφτά ημέρες πριν και εφτά ημέρες μετά τη χειμερινή τροπή, αλλά τονίζει ότι στον ελληνικό χώρο δεν παρατηρούνται πάντα αλκυονίδες ημέρες . Ο Λουκιανός γράφει πως τις ημέρες που γεννά η Αλκυόνη τα αυγά της ο ουρανός δεν έχει σύννεφα, η θάλασσα δεν έχει κύματα και το πέλαγος είναι τόσο ήρεμο, που μοιάζει με καθρέφτη. Ο Αιλιανός στο έργο του «Περί ζώων ιδιότητες» μας πληροφορεί ότι όταν η Αλκυόνη κλωσάει τα αυγά της γαληνεύουν τα πελάγη και σταματούν οι άνεμοι στη μέση του χειμώνα. Όπως και να ‘χει η αγάπη τους παρέμεινε στην ιστορία και τούτες οι μέρες ηλιοφάνειας μες στο καταχείμωνο ακόμη και σήμερα λέγονται Αλκυονίδες προς τιμήν της….

   Από την πλευρά της επιστήμης όμως η ερμηνεία του φαινομένου είναι τελείως διαφορετική. Η μετεωρολογία εξηγεί την καλοκαιρία των αλκυονίδων ημερών από το γεγονός ότι στο γεωγραφικό πλάτος της Ελλάδας και μέχρι το γεωγραφικό πλάτος της βορειοανατολικής Ευρώπης την περίοδο αυτή του χειμώνα παρατηρείται η ίδια βαρομετρική πίεση (εξίσωση πίεσης) , που «παγιδεύει» θερμές μάζες της ατμόσφαιρας στο ίδιο σημείο για πολλές ημέρες, με αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται άνεμοι και ο καιρός να είναι λίγο ή καθόλου ψυχρός, αλλά και ηλιόλουστος, λόγω του αντικυκλώνα που δημιουργείται.

Πηγές: «Δασαρχείο»

Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού: Ο μύθος της Αλκυόνης – Από τη συζυγική αγάπη στις βαρομετρικές πιέσεις

Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία: Ιανουάριος: Η ΑΛΚΥΟΝΗ, το γαλάζιο βέλος

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΑΛΚΥΩΝ – ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ

   ****************************

ΕΥΧΕΣ, ΕΥΧΕΣ, ΕΥΧΕΣ, ΕΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΕΤΗ, ΠΑΜΠΟΛΛΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟ, ΕΚ ΜΕΣΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΠΟΝΗΡΙΑΣ...

 26-12-2015

Χριστούγεννα 2015

   ****************************

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

|«Γράμματα Σπουδάματα» με καλεσμένο τον Κων. Γανωτή|

7-10-2015

   Μια ουσιαστική συζήτηση για το ήθος και το μέλλον της οικογένειας και του σχολείου, με οικοδεσπότη τον δάσκαλο Δημήτριο Νατσιό και καλεσμένο τον συνταξιούχο Γυμνασιάρχη Κωνσταντίνο Γανωτή.

                                 ****************************

ΠΡΟΟΔΟΣ, Η ΘΥΕΛΛΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ;

|Περιοδικό: Η Ιστορία της Τέχνης|

13-6-2015

   Λέγεται συχνά ότι σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών εντάσεων παράγονται σημαντικά έργα στο πεδίο του πολιτισμού. Το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται εξίσου συχνά μέσω μια αναγωγής στην «πύκνωση» του ιστορικού χρόνου ως αποτέλεσμα της βίαιης κίνηση της ιστορίας, τούτης της «θύελλας που πνέει από τη μεριά του παραδείσου», για την οποία, όπως γράφει ο Walter Benjamin:

  «Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα».

(Walter Benjamin, 9η Θέση στη Φιλοσοφία της Ιστορίας)

   Είναι πιθανό. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αυτές τις περιόδους της έντασης, οι άνθρωποι αναγκάζονται κυρίως να τοποθετηθούν, να πάρουν θέση. Η Guernica του Picasso φιλοτεχνείται το 1937 για να καταγγείλει τη φασιστική θηριωδία, το δοκίμιο του Benjamin «Το έργο τέχνης την εποχή της δυνατότητας της τεχνικής του αναπαραγωγής» δημοσιεύεται το 1936 για να υποστηρίξει την ανάδυση μιας νέας, «προλεταριακής», τέχνης, οι Νικόλαος Κάλας και André Breton κατασκευάζουν τη Σκακιέρα από καθρέφτη και κρασί το 1944 για να μιλήσουν, αμφίσημα, για τα κυνικά «παιχνίδια» της πολεμικής στρατηγικής. Τα έργα αυτά εμπλούτισαν την ιστορία και τη θεωρία της τέχνης –και φυσικά ολόκληρη την εποχή μας– επειδή ακριβώς εγκλείουν στο εσωτερικό τους έναν, έστω, «κόκκο αλήθειας» σε σχέση με τις δραματικές εντάσεις της περιόδου που τα γέννησε. 

    Εάν κανείς αναρωτιόταν σήμερα, μια ακόμη περίοδο κοινωνικής έντασης, αν και διαφορετικού χαρακτήρα, «ποια είναι τα αντίστοιχα σημαντικά έργα της δικής μας εποχής; Υπάρχουν; Αναμένονται;»  τι θα απαντούσαμε άραγε; Να ένα ζήτημα προς σκέψη...

              

                                ************************

ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΠΑΡΑΓΙΟΥΔΑΚΗΣ, Ο ΑΞΙΟΣ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΙΜΩΝΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ TV

22-11-2014

  Μέσα από την γνωστή εκπομπή "Αντιθέσεις" του έγκριτου δημοσιογράφου Γιώργου Σαχίνη (Κρήτη TV), δόθηκε η ευκαιρία στο ευρύ τηλεοπτικό αλλά και διαδικτυακό κοινό να γνωρίσει καλύτερα τον άξιο επίτιμο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ κ. Μανούσο Παραγιουδάκη, άνδρα εξαίρετου ήθους και ακεραιότητας. Αφορμή ήταν η αναγόρευση ως επίτιμου καθηγητή του Παν/μίου Κρήτης του Γερμανού ιστορικού Χάινς Ριχτερ. Ατυχής επιλογή προσώπου απ' ότι απεδείχθη, καθ' ότι προ τριετίας περίπου ο κ. Ρίχτερ είχε παρουσιάσει στο ιστορικό μουσείο Κρήτης το βιβλίο του με τίτλο "Η μάχη της Κρήτης", στις 543 σελίδες του οποίου εξήρε το ηρωικό πνεύμα των Γερμανών, δικαιολογώντας και απομειώνοντας παράλληλα τις θηριωδίες του γερμανικού στρατού που διέπραξε κατά του κρητικού λαού.

 Πηγή:

 babiscook_22-11-2014 

                    ****************************

ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1940

30-10-2014

   Όταν η Ιταλία εισέβαλε στην Ελλάδα τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, μετά από το μεταμεσονύκτιο τελεσίγραφο παράδοσης που απορρίφθηκε από τους Έλληνες, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης κατέφυγαν σε έναν παροξυσμό με άρθρα, editorials και πολιτικές γελοιογραφίες έκδηλου θαυμασμού για τους Έλληνες και τις επιτυχίες που κατόρθωναν τους επόμενους μήνες μέχρι να απωθήσουν τους Ιταλούς και να νικήσουν, που εκείνη την στιγμή αποτελούσε και την πρώτη συμμαχική νίκη του πολέμου. Παρακάτω είναι μια επιλογή από σπάνιες πολιτικές γελοιογραφίες του αμερικανικού τύπου από τον Οκτώβριο μέχρι τη ναζιστική εισβολή τον επόμενο Απρίλιο του 1941.

"Η Ιταλία εισβάλλει στην Ελλάδα, ξεκινώντας έναν βαλκανικό αγώνα, μετά την απόρριψη από την Αθήνα τελεσιγράφου τρίωρης προθεσμίας. Ο Μεταξάς ζητά από τους Έλληνες να πολεμήσουν μέχρι θανάτου."

   Οι γελοιογραφίες δημοσιεύτηκαν το πρώτον στις εφημερίδες: New York Daily Mirror, Richmond Daily News, Charleston Gazette, New York World-Telegram, New York Journal-American, The Philadelphia Enquirer, Jersey Observer, St. Louis Post-Dispatch, Christian Sience Monitor, Providence Journal, και The Sincinnati Times-Star τις οποίες αναδημοσίευσε πρόσφατα το ειδησεογραφικό portal της ελληνικής διασποράς της Αμερικής "THEPAPPASPOST".

_Επιμέλεια babiscook 31-10-2014  013


                                      

                              ****************************

Η ΟΔΟΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

14-10-2014

   «Ο δρόμος, η Αθηνάς, έχει πολλά οινομαγειρεία και πιο πολλά πορνεία, κινηματογράφους για κατ’ ιδίαν ερωτικήν απόλαυση, ξενοδοχεία σκοτεινά για άμεση ερωτική περίθαλψη -κάτι σαν Πρώτων Βοηθειών, να πούμε, ερωτικών- χιλιάδες καφενεία για ημερήσια χαύνωση, το Δημαρχείο κι ένα γραφείο κηδειών αλλοτινών καιρών. Στο δρόμο αυτό κυκλοφορούν εργάτες, μικρέμποροι, αλήτες, πόρνες, τραβεστί, δημοσιογράφοι, επαρχιώτες μαστροποί και χίλιοι δολοφόνοι. Αυτό περίπου είναι το σκηνικό».



  Έτσι περιέγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις την οδό Αθήνας στην εισαγωγή του πονήματός του «Οι Μπαλάντες της οδού Αθηνάς». Προφανώς, η παραπάνω περιγραφή αναφέρεται στην θεατρική εκδοχή του δρόμου, αλλά ο μεγάλος συνθέτης κατάφερε με την επιλογή των λέξεών του να αποδώσει λίγο-πολύ και το πραγματικό κράμα της οδού Αθηνάς, ενός από τους πιο ιστορικούς δρόμους της ελληνικής πρωτεύουσας.

Η ιστορία της οδού Αθηνάς

  Οδός των εμπόρων, οδός των θαυμάτων, κήπος του λαού. Αυτά τα προσωνύμια απέδωσαν οι Αθηναίοι στον δρόμο που οι δημιουργοί τους προόριζαν να γίνει το πιο όμορφο βουλεβάρτο της Αθήνας. Οι συνήθεις ύποπτοι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Σούμπερτ, όταν ακόμη τα ανάκτορα του Όθωνα σχεδιαζόταν να ανεγερθούν στην Ομόνοια αντί του Συντάγματος, φαντάστηκαν την οδό Αθηνάς ως έναν δενδροφυτεμένο κοσμοπολίτικο περίπατο των Αθηναίων από το παλάτι μέχρι την είσοδο της Ακρόπολης, όπου βρισκόταν ο ναός της θεάς Αθηνάς – εξ ου και το όνομα του δρόμου. Στην σημερινή πλατεία Κοτζιά δε, σχεδιάστηκε ο πρώτος κήπος της πόλης, όπου θα ξεκουράζονταν οι περιπατητές.
  Η αρίθμηση της οδού ξεκινά από το Μοναστηράκι, καθώς στα μέσα του 19ου αιώνα οπότε και διανοίχθηκε, το Μοναστηράκι αποτελούσε το κέντρο της πόλης. Μπορεί λοιπόν τα σχέδια περί ανακτόρων να άλλαξαν, αλλά η Αθηνάς έγινε αμέσως βασική αρτηρία της Αθήνας, συνδέοντας την νέα πόλη με την παλιά, την λαϊκή γειτονιά του Μοναστηρακίου με την πιο αστική περιοχή της τότε Ομόνοιας.
  Ο δρόμος απέκτησε αμέσως εμπορικό χαρακτήρα και χτίστηκαν διώροφα κτίρια, στον επάνω όροφο των οποίων έμεναν οι έμποροι ενώ στα ισόγεια εξέθεταν την πραμάτεια τους.

   Προς τα τέλη του 19ου αιώνα, εδραιώθηκε και η Βαρβάκειος Αγορά, χρηματοδοτημένη από τον εθνικό ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη, ενώ έφτασε ως εκεί ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος αυξάνοντας την εμπορική κίνηση, και τα αγαθά από την Ευρώπη έρχονταν σωρηδόν, τροφοδοτώντας τα καροτσάκια του δρόμου. Ως την δεκαετία του ’30, στην συμβολή Ερμού και Αθηνάς υπήρχε ο Φούρνος του Μπράουν, το μόνο κατάστημα που παρείχε ψωμί και άλλα αγγλικά εδώδιμα. Από εδώ, μάλιστα, όπως αναφέρουν οι συγγραφείς του βιβλίου «Αθήνα: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την Ιστορία και τη Λογοτεχνία», Θ. Γιόχαλας και Τ. Καφετζάκη, ξεκινούσαν τότε ιππήλατες άμαξες πραγματοποιώντας δρομολόγια μέχρι τη Θήβα.

Ο χαρακτήρας της οδού Αθηνάς

  Η αρχιτεκτονική του δρόμου είναι επίσης ενδεικτική του ιδιόμορφου κράματος λούμπεν και αριστοκρατικών στοιχείων: Τα νεοκλασικά που σχεδίασε ο Τσίλερ στάθηκαν πλάι στα λαϊκά διώροφα κτίσματα των εμπόρων, τα αναγεννησιακά κτίρια περιτριγυρίστηκαν από τα πρώτα δημόσια ουρητήρια των Αθηνών, εκκλησίες «εγκλωβίστηκαν» ανάμεσα σε αρ νουβό κατασκευές, το γοητευτικό Δημαρχείο στάθηκε απέναντι από το περίφημο Δημοτικό Θέατρο, που χαρακτηρίστηκε ως το πιο έξοχο της Ελλάδας, μέχρι που ο δήμαρχος Κοτζιάς αποφάσισε τον 20ο αιώνα να το κατεδαφίσει, δίνοντας το όνομά του στην πλατεία όπου δέσποζε ως τότε το κτίριο.
Δημοσίευση του Γ. Κόκουβα

                                  ****************************

ΑΔΕΙΟΣ Ο ΤΑΦΟΣ... ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

Το ενδιαφέρον δεν είναι στη σύληση η μη του τύμβου, αλλά στη βέβαιη -εδώ και χρόνια- σύληση του μυαλού των νεοελλήνων... (bbc)

29-8-2014

   Τελευταία  αποκαρδιωτική έκπληξη  ήταν μια πρόσφατη επίσκεψη στη Βεργίνα. Είχα να πάω από μικρό παιδί και δεν θυμόμουν πολλά πράγματα. Είναι απίστευτο το πόσο παρηκμασμένο είναι το χωριό, γύρω από τα μνημεία και πόσο κιτς τα εστιατόρια που πουλάνε φαγητό (τέτοιο συνδυασμό χρωμάτων σε πινακίδα ούτε στο Ζεφύρι δεν έχει...)!. Σε ένα μέρος που επισκέπτονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο, οι κάτοικοι του χωριού μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται που βρίσκονται. Πεταμένες πλαστικές καρέκλες σε οικόπεδα, σκουριασμένα αγροτικά  εργαλεία, σκουπίδια και εγκατάλειψη παντού!  Πολύ χειρότερα και από την Ολυμπία που είχα βρεθεί πέρυσι. Γιατί εκεί, τουλάχιστον, το τοπίο είναι απίστευτα όμορφο και ξεχνιέσαι.
   Ρώτησα πόσο συνδέονται επιχειρηματικά οι κάτοικοι με τον αρχαιολογικό χώρο. Πόσοι από αυτούς, έβγαλαν χρήματα, μιας και καθημερινά και για όλο το χρόνο, συρρέουν πλήθη επισκεπτών και κατ΄επέκταση καταναλωτών. «Μπα» μου είπε ένας υπάλληλος του Μουσείου, «ελάχιστοι με τα εστιατόρια  κι εμείς που δουλεύουμε εδώ». Οι υπόλοιποι ασχολούνται με τα χωράφια και επειδή δεν έχουν και πολλά στρέμματα, είναι κυρίως φτωχοί άνθρωποι.»
   Τα ίδια στην Ολυμπία, στο Δίον, στη Μεσσήνη και παντού. Μήπως η Αθήνα αξιοποίησε ποτέ τη δυνατότητα των μνημείων της; Πόσο άραγε είναι το ποσοστό των ξένων που έρχονται αποκλειστικά για την πόλη;

   Περιμένουν λοιπόν όλοι να βγει ο «θησαυρός» από τον τεράστιο τάφο. Άλλοι για να βγάλουν χρήμα και κάποιοι άλλοι για να πάρουν την πολιτική δόξα. Και οι δύο, αποτελούν κλασικά δείγματα «γραικύλου» και τυχοδιώκτη. Γιατί προσβλέπουν σε κέρδη άλλων και όχι της δικής τους προσπάθειας. Και εξηγούμαι. Πρώτον, κανείς τουρίστας δεν πρόκειται να πάει να χτυπήσει τις πόρτες των Σερραίων για να τους δώσει λεφτά (Οι κάτοικοι της Ολυμπίας ακόμα απορούν γιατί δεν μένουν οι τουρίστες  πάνω από μία ώρα στο χωριό τους. Έλα ντε, γιατί δεν κάθονται στην σπασμένη πλαστική καρεκλίτσα τους...;).  Αν δεν υπάρξουν υποδομές, κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί παρά μόνο με το μνημείο. Δεύτερον, ο Σαμαράς και ο κάθε πολιτικάντης που περιμένει  δόξες και μεγαλεία, συνήθως δεν έχει ιδέα για την πολιτιστική κληρονομιά που παρέλαβε και για την αξία της Παράδοσης που θα έπρεπε να συμπεριλάβει στην ελληνική παιδεία (όταν λέω  Παράδοση δεν εννοώ  τσαρούχια, φουστανέλες και παπαδαριό...). Την όποια σχέση με τον πολιτισμό την αντιλαμβάνεται όπως  ο γύφτος την ντιβανοκασέλα του.
   Τα πράγματα είναι απλά. Χωρίς επιχειρηματική συνείδηση και παιδεία, ό,τι και να πουλήσεις, στράφι θα πάει. Πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να καταλάβεις την αξία του «προϊόντος» και μετά να μπεις στην παραγωγή και στην προώθηση. Επίσης πρέπει, να δημιουργήσεις γύρω από το σπουδαίο πολιτιστικό περιβάλλον και ένα ανάλογο σύγχρονο, με  δράσεις, ωραία ξενοδοχεία, πολιτιστικό, ανασκαφικό και αγροτικό ίσως τουρισμό. Αν όμως, σου πει κάποιος ότι όλα αυτά θέλουν δουλειά και σχέδια, τότε, δυσκολεύεσαι να το συνηθίσεις...
   Από την άλλη, όταν  επιμένεις, ως εξουσία,  να χρησιμοποιείς το παρελθόν για προπαγάνδα και καλλιέργεια μεσσιανιστικής κουλτούρας, τα πολιτικά σου οφέλη θα είναι ελάχιστα. Γιατί θα απολάμβανες το σεβασμό και τη λαϊκή αποδοχή, αν είχες δημιουργήσει με τηn εκπαίδευση, πολιτιστική συνείδηση στους νέους. Τώρα όμως, περιμένεις να «λάμψεις» με την ανακάλυψη, ως τις επόμενες εκλογές. Τόσο κοντόφθαλμος και αεριτζής είσαι.
   Έχω λοιπόν την εντύπωση, πως ό,τι κι αν βγει μέσα από τον τάφο της Αμφίπολης  άνθρακας θα είναι και όχι θησαυρός. Ακόμα κι ο Αλέξανδρος να είναι (το πιθανότερο είναι ο στρατηγός Νέαρχος)  χαμένος θα πάει. Γιατί, ο θησαυρός είναι παντού δίπλα μας και δεν μπορούμε να τον αξιοποιήσουμε. Στις θάλασσες, στα δάση, στα χωράφια μας, στον ήλιο και στα φωτεινά μυαλά που διώχνουμε καθημερινά στις ξενιτιές.
   Τζάμπα η χαρά και ο ενθουσιασμός φιλαράκια Σερραίοι. Άδειος είναι ο τάφος και σας δουλεύουν. Αλλού είναι ο πλούτος και δεν τον βλέπετε...

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο capital.gr την 27-8-2014 και το υπογράφει ο κ. Ανδρέας Ζαμπούκας.


                                           ****************************

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ "ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ",  ΕΤ 1  1987

20-4-2014

  Στη σειρά εκπομπών της  ΕΤ 1  "Περιμένοντας την Ανάσταση", παραγωγής 1987 ο Χρήστος Γιανναράς αναφέρεται στο θείο Δράμα και στη Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούγονται εόρτιοι ύμνοι από την χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου. Η σκηνοθεσία του Νίκου Φατούρου λαμβάνει χώρα στη Μονή Δαφνίου.

 babiscook_20-4-2014 

****************************

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ;

30-3-2014

   Τα ψέματα στη ζωή και στην ιστορία επιτρέπονται. Στον εαυτό μας λέμε πάντα την αλήθεια; Kάθε πρωί που ξυπνάμε και ξεκινά η μνήμη να εργάζεται φέρνει μπροστά μας μόνο αλήθειες; Όχι βέβαια. Κάτι θα σκαρφιστούμε να μας παρηγορήσει, κάτι να ξεχάσει η συνείδηση τα λάθη που κάναμε, κάποια παρηγοριά θα χρειαστούμε για να συνεχίσουμε. Και στην τέχνη το ίδιο κάνουμε. Πιάνουμε παραδόσεις, παραμύθια, σενάρια, θρύλους και φτιάχνουμε ταξίδια για να ξεφεύγουμε.
   Άλλο όμως τα ψέματα της παρηγοριάς κι άλλο τα ψέματα της εξαπάτησης. Δεν είναι το ίδιο. Αν δηλαδή καταστρώνουμε συνεχώς σχέδια για να εξασφαλίσουμε την ύπαρξη μας, αν οργανώνουμε πλεκτάνες  για να μαζέψουμε «πελάτες», αλλάζοντας ή κρύβοντας γεγονότα, τότε είμαστε απατεώνες και άξιοι αποκάλυψης.
   Οι εθνικές προπαγάνδες δεν είναι μοναδικό φαινόμενο στα Βαλκάνια (περιοχή με τα μεγαλύτερα προβλήματα). Όλοι έχουν πει ψέματα στους λαούς τους για να τους ενώσουν. «Μαγείρεψαν» λίγο την ιστορία τους, έφτιαξαν εθνική αγωγή στα σχολεία και γέμισαν την κοινωνία με μικρούς ή μεγάλους μύθους «σπουδαίων» προγόνων. Έτσι έχτισαν την κυρίαρχη εθνική ιδεολογία με σκοπό να καλλιεργήσουν και την αντίστοιχη εθνική συνείδηση. Άλλοι ελάχιστα όπως για παράδειγμα οι Ελβετοί κι άλλοι, ξεπερνώντας τα όρια, όπως εμείς.

   Γύρω από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους -που παρεμπιπτόντως  λίγοι γνωρίζουν πότε έγινε- υπάρχουν τέσσερις σημαντικές ημερομηνίες: H 25η Μαρτίου 1821 (όριο έναρξης της επανάστασης), η 20η Οκτωβρίου 1827 (Ναυμαχία Ναυαρίνου), η 3η Φεβρουαρίου 1830 (υπογραφή πρωτοκόλλου ανεξαρτησίας 1830) και ο Μάιος 1832 (ανακήρυξη  του Βασιλείου της Ελλάδας με επιλογή του Όθωνα ως του πρώτου Μονάρχη). Η πιο καθοριστική όμως  από αυτές, είναι η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου ο συμμαχικός στόλος βυθίζει τον τουρκοαιγυπτιακό και ξεκαθαρίζει πλέον ότι η Ελλάδα θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα αποσυνδεθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

   Οι τρεις είναι γεγονότα και αρχειοθετημένες πράξεις στα επίσημα αρχεία κρατών και  μόνο η πρώτη είναι θρύλος, παράδοση, σχεδόν εικασία και για πολλούς, ένας κατασκευασμένος μύθος. Από τις τέσσερις λοιπόν, εμείς επιλέξαμε την πρώτη για να γιορτάζουμε την απαρχή του νεοελληνικού κράτους. Αγνοήσαμε υπογραφές, συναντήσεις, αποφάσεις και προπάντων, το πιο καθοριστικής σημασίας  γεγονός, το Ναυαρίνο! Γιατί; Ίσως γιατί η 25η Μαρτίου συμπίπτει με θρησκευτική γιορτή και θα κάλυπτε τις ενοχές της Εκκλησίας. Ίσως γιατί το εσωτερικό κατεστημένο ήθελε να μονοπωλήσει τους επαίνους και να ξεχαστούν οι τρεις εμφύλιοι που ακολούθησαν την αποτυχία της επανάστασης.

   Όπως και να ΄χει, χωρίς το Ναυαρίνο, η έκβαση της ιστορίας θα ήταν διαφορετική. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είχαμε καν τη δυνατότητα να γιορτάζουμε εθνικές επετείους και με τις πολιτισμικές εξελίξεις που ακολούθησαν τον 20ο αιώνα, μάλλον θα είχαμε ξεχάσει και την «ρωμέικη» ταυτότητα που είχε διατηρηθεί μετά το Βυζάντιο.
   Αν είχαμε λοιπόν εθνική γιορτή την 20η Οκτωβρίου 1827, θα λειτουργούσε με άλλο τρόπο και η εθνική μας διαπαιδαγώγηση. Θα διδασκόμασταν στο σχολείο διαφορετικά πράγματα. Για τη σημασία της διπλωματίας (ο ναύαρχος Κόδριγκτον πήρε την ευθύνη της απόφασης για επίθεση, μετά από συνεννόηση με τον Καποδίστρια), για το ότι ποτέ ο πιο δυνατός δεν σου χαρίζει τίποτα, αν δεν έχει έλλογο και έννομο συμφέρον και ότι η Ευρώπη είναι ο ζωτικός μας χώρος για τη διαιώνιση του ελληνικού μας πολιτισμού. Θα μαθαίναμε επίσης ότι η Εκκλησία έζησε την Επανάσταση μέσα στις αντιφάσεις της, ότι οι μεγάλες οικογένειες των οπλαρχηγών, που έβριζαν και τότε τους Ευρωπαίους ήταν τελικά εκείνοι που  έκλειναν συμφωνίες μαζί τους. Ίσως, λέω ίσως, αν γιορτάζαμε το Ναυαρίνο ως εθνική επέτειο, είμαστε περισσότερο ορθολογιστές και ξεπερνούσαμε τα εθνικά μας συμπλέγματα.
   Ποιος ξέρει, ίσως είχαμε κι έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας που δεν θα έκανε δηλώσεις για ξεσηκωμό εναντίον των «δανειστών» που καταδυναστεύουν τον «πολύπαθο» και συγχρόνως «ανεύθυνο» ηρωικό ελληνικό λαό. Γιατί από ό,τι ο χρόνος  έδειξε, ψέμα στο ψέμα και παραμύθι στο παραμύθι, φτάσαμε για άλλη μία φορά, στον εξευτελισμό και στα όρια της καταστροφής. Και δυστυχώς, όπως και τότε, μόνο για εξωτερικούς «σωτήρες» μιλάμε που θα μας σώσουν ή θα μας απαλλάξουν από τα βάρη που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Την επόμενη φορά, ας επιλέξουμε τουλάχιστον μια αληθινή ημερομηνία να χτίσουμε τους μύθους μας. Ίσως αποδειχθεί  λιγότερο αναξιοπρεπές και επώδυνο και για την ίδια την ιστορία.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο capital.gr την 26-3-2014 και το υπογράφει ο κ. Ανδρέας Ζαμπούκας.

   Σκοπός του ανωτέρω άρθρου, νομίζω, δεν είναι η μη παραδοχή των καταγεγραμμένων ιστορικών γεγονότων γύρω από την έναρξη της Επανάστασης όπως αυτά συμπυκνώνονται στην ημερομηνία της 25^ης Μαρτίου, αλλά κυρίως, να ψέξει σημειολογικά –κι όχι ιστορικά- την πλήρη αποσιώπηση των ετέρων τριών επίσημων ημερομηνιών που φέρουν ευθέως την διπλωματική, πολιτική και πολιτειολογική αποδεικτική βαρύτητα  της απαρχής της ύπαρξης και θεμελίωσης του νεοελληνικού κράτους με όρους του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού στον οποίον (ακόμη προφανώς) δεν ανήκουμε, αλλά επί σχεδόν 200 χρόνια προσπαθούμε να ενταχθούμε.
   Η προοπτική της σκέψης του αρθρογράφου δεν υπονοεί την εξάλειψη της ιστορικής μνήμης της εν λόγω ημερομηνίας και των αγώνων του έθνους, αλλά το γεγονός ότι η τέλεια εμμονή σε αυτή και στα όσα συμπλέγματα πολιτικοκοινωνικής νοοτροπίας καλώς ή κακώς φέρει (ραγιαδισμός, υπερφίαλος ιστορικός εγωισμός, συνομωσιολογία, εξωτερικοί «σωτήρες», κλπ.) οδηγεί στην απέκδυση των ευθυνών μας (λαού και πολιτικών) για την οικτρή κατάσταση που περιήλθαμε…

 Σχόλιο babiscook_30-3-2014 

****************************

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΤΡΩΕΙ Ο... ΚΑΦΕΣ!

Τουλάχιστον θα πέσει ηρωικά...

8-11-2013

   Οι Έλληνες δύσκολα αλλάζουμε αυταπάτες πριν σπάσουμε τα μούτρα μας στον τοίχο της πραγματικότητας. Για δεκαετίες πιστεύαμε πως κανείς ποτέ δεν έχασε αγοράζοντας γη και ακίνητα... Στην τελευταία κρίση μάθαμε πόσο εύκολο είναι να χάσεις τα πάντα από ένα ακίνητο που αγόρασες σε ακατάλληλη εποχή με δανεικά ή γιατί βρίσκεται σε ζώνη με υψηλή αντικειμενική αξία... Ένας άλλος μύθος που θα «σπάσει» σύντομα είναι πως η εστίαση (καφέ-σουβλάκια κλπ) είναι ένας κλάδος που προσφέρεται για δύσκολες περιόδους καθώς ο Έλληνας τα τελευταία έξοδα που κόβει δεν αφορούν την διασκέδαση μέσω βρώσης και πόσης.
   Παρατηρώ στη γειτονιά μου τα τελευταία δυο χρόνια τα σουβλατζίδικα να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και τα περισσότερα από αυτά μετά από μερικούς μήνες να εξαφανίζονται πάλι όπως εμφανίστηκαν. Εν τω μεταξύ, η αύξηση της προσφοράς παρόμοιων υπηρεσιών οδηγεί στο λουκέτο και πολλούς από τους παλαιότερους και ως εκ τούτου εδραιωμένους ανταγωνιστές. Το 90% των επιχειρήσεων που ιδρύθηκαν το 2012 στην Ελλάδα αφορούσε εστιατόρια, μπαρ και καφέ. Το 2008, πριν την χρεοκοπία, οι πέντε πρώτοι κλάδοι ήταν κατασκευαστικές, καταστήματα ένδυσης υπόδησης, real estate, εστίασης...
   Βλέπε:«Frappeeconomics»: Το 90% των νέων επιχειρήσεων είναι μπαρ, εστιατόρια καφετέριες. Οι διαφορές μεταξύ 2008 και 2012 ερμηνεύονται εύκολα από τις εξελίξεις που έχουν μεσολαβήσει. Το 2008 υπήρχε ακόμη ευημερία με δανεικά και ανθούσε η αγορά των ακινήτων, των επώνυμων ενδυμάτων και των ακριβών αυτοκινήτων... Το 2012 οι άνεργοι έχουν φτάσει το 1,5 εκατ. και όσοι έχουν μερικές δεκάδες  χιλιάδες ευρώ στην άκρη αυταπατώνται πως ανταλλάσσοντας μεταξύ τους  σουβλάκια με εσπρέσο και βότκες πορτοκάλι σε υψηλές τιμές θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και οικονομική δραστηριότητα. Όπως σχολίαζα πριν λίγες μέρες, σαν οικονομία έχουμε περάσει στο στάδιο, όπου τρώμε τις σάρκες μας. Βλέπε: Το τελευταίο στάδιο της κρίσης...
   Το τραγικό και κωμικό συνάμα είναι πώς δεξιά και αριστερά στην Ελλάδα προπαγανδίζουν αυτό το οικονομικό μοντέλο. Την επίτευξη ανάπτυξης μέσω της ανταλλαγής μεταξύ μας πανάκριβων υπηρεσιών. Δανείστε μας να καταναλώσουμε να προκύψουν θέσεις εργασίας να υπάρξει ανάπτυξη, λένε...
   Ένας καφές στην Ελλάδα στοιχίζει 3-4 ευρώ, ενώ στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης ο  ίδιος καφές δεν κάνει πάνω από 1-2 ευρώ. Αν πάει κάποιος στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει φέτες τυρί για τοστ και  διακατέχεται από πατριωτικά αισθήματα θα απογοητευτεί όταν διαπιστώσει πως τα εισαγόμενα, αν και έρχονται από μακρύτερα, είναι φθηνότερα. Και ας παρασκευάζονται σε χώρες με υψηλότερα μεροκάματα από την Ελλάδα, όπως η Δανία, η Ολλανδία, η Γερμανία κλπ.
   Πως αντέχουν μερικές εταιρείες και παράγουν στην Ελλάδα ακόμη με αυτό το σκληρό ανταγωνισμό είναι θαύμα. Αυτό που συμβαίνει είναι πως στην Ελλάδα ανοίγουμε καφετέριες και σουβλατζίδικα γιατί δεν συμφέρει να ανοίξουμε παραγωγικές επιχειρήσεις. Ανταλλάσσουμε υπηρεσίες μεταξύ μας (σουβλάκια, καφέδες, μπύρες...) σε ακριβές τιμές γιατί δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε υπηρεσίες και προϊόντα που μπορούν να ανταγωνιστούν αυτές και αυτά, άλλων οικονομιών. Ανοίγουμε καφετέριες γιατί δεν μπορούμε να ανοίξουμε βιώσιμες παραγωγικές και εξαγωγικές επιχειρήσεις. Όταν όλες οι καφετέριες έχουν το καφέ στα 3 ευρώ ο ανταγωνισμός είναι του «θερμοκηπίου». Όταν τελειώσουν έτοιμα που ανακυκλώνουμε,  θα κλείσουν μαζικά κι αυτές.
   Το κόστος της παραγωγής στην Ελλάδα είναι υψηλότερο από τις περισσότερες άλλες χώρες, ακόμη και τις πλούσιες, όχι γιατί οι Έλληνες εργαζόμενοι παίρνουν πολλά καθαρά στο χέρι, αλλά γιατί το κράτος φορολογεί υπερβολικά την παραγωγή. Όλους τους φορολογεί υπερβολικά, αλλά στις καφετέριες οι αποδείξεις είναι σπάνιες και οι σερβιτόρες περιστασιακές χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.
   Στην παραγωγή χρειάζονται μεγαλύτερες επιχειρήσεις και εκεί οι κανόνες τηρούνται. Όπως έχουμε ξαναγράψει, στην Ελλάδα, μαζί με τη Γαλλία, έχουμε τις υψηλότερες κρατήσεις επί του μεικτού μισθού που φτάνουν το 43%. Αυτό σημαίνει πως κάποιος που παίρνει 1.000 ευρώ καθαρά στο χέρι στοιχίζει στον εργοδότη πάνω από 1.750 ευρώ. Στη Γερμανία στοιχίζει 1.500 και στην Ιρλανδία κάτω από 1.100 ευρώ. Μην σας κάνει εντύπωση λοιπόν που ο χαμηλότερος μισθός στην Ελλάδα ξεκινά από τα 600 ευρώ και στην Ιρλανδία από τα 1.400... Δεν είναι μόνο οι υψηλές κρατήσεις και φόροι που κάνουν τα ελληνικά προϊόντα ακριβά, είναι και το ακριβότερο ηλεκτρικό, φυσικό αέριο, καύσιμα (από ειδικούς φόρους και αυτά εν μέρει...) μεταφορικά, δικηγορικά λόγω συντεχνίας και κλειστών επαγγελμάτων κλπ.
   Οι φίλοι μου οι αριστεροί υποστηρίζουν πως αυτό που χρειάζεται είναι κεντρικός σχεδιασμός, σωστή καθοδήγηση και κρατικές τράπεζες που θα δίνουν φθηνά δάνεια. Αν το μολύβι που κατασκευάζεται στην Ελλάδα κάνει 2 ευρώ και αυτό στην Ιρλανδία και τη Γερμανία στοιχίζει 1 ευρώ το ελληνικό μολύβι δεν θα το αγοράζουν ούτε οι πιο ένθερμοι πατριώτες. Όσα σχέδια και να εκπονήσουν ειδικοί και μη γραφειοκράτες αν το κόστος είναι μη ανταγωνιστικό καμία  παραγωγική επένδυση δεν θα γίνει γιατί συνήθως αυτός που θα βάλει τα λεφτά, γνωρίζει καλύτερα από τους ειδικούς που δεν θα τα βάλουν. Στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία αντί να μειώσουν τους φόρους και τις εισφορές, αναδομώντας το ασφαλιστικό που είναι το μέγιστο των προβλημάτων, χαριεντίζονται με ένα πρωτογενές πλεόνασμα που το πέτυχαν με οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και βάζοντας φόρους μέχρι και στα κοτέτσια. Οι Έλληνες ανοίγουν καφετέριες γιατί δεν μπορούν να φτιάξουν μολύβια που θα είναι ανταγωνιστικά...
   Η δεξιά και η αριστερή πολιτική ηγεσία είναι τόσο μακράν νυχτωμένη που πιστεύει πως το πρόβλημα είναι η έλλειψη ρευστότητας. Το γεγονός δηλαδή πως οι τράπεζες δεν έχουν φθηνές καταθέσεις να τις δανείσουν... Το 2008 και πριν που υπήρχαν ωκεανοί φθηνής ρευστότητας πάλι κανείς δεν έκανε παραγωγικές επενδύσεις γιατί δεν συνέφερε. Η δεξιά νομίζει πως π.χ. αν η Μέρκελ δώσει την άδεια στην ΕΚΤ να δώσει στις ελληνικές τράπεζες 200 δισ. ευρώ να δανειοδοτήσουν θα υπάρξει παραγωγική και εξαγωγική έκρηξη. Δεν θα υπάρξει. Σε καφετέριες, εισαγωγές και ακίνητα θα πάνε πάλι τα λεφτά. Η κεντροαριστερά νομίζει πως αν εθνικοποιήσει τις τράπεζες και τις υποχρεώσει να δίνουν δάνεια σε παραγωγικές επιχειρήσεις τα ελληνικά «μολύβια» θα είναι ανταγωνιστικά. Ασε που οι αριστεροί οικονομολόγοι σαν πιο αδαείς όταν ακούν πως υπάρχουν 160 δισ. σε καταθέσεις νομίζουν πως αυτά  υπάρχουν σε μετρητά σε υπόγεια θησαυροφυλάκια. Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτά είναι μέρος των 240 δισ. περίπου που έχουν δώσει σε δάνεια οι τράπεζες ήδη και αυτοί ζητούν να «κουρευτεί» ένα μέρος τους.
   Το κλειδί για λύση του προβλήματος είναι να μειώσουν τους φόρους και τις εισφορές που κάνουν την παραγωγή στην Ελλάδα μη ανταγωνιστική. Για να συμβεί αυτό πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους. Να μειωθεί το κράτος δηλ. και να οργανωθεί έτσι που με λιγότερο κόσμο θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες (το τελευταίο δεν είναι και δύσκολο...).
   Πρέπει επίσης να δοθεί μια λύση στο ασφαλιστικό. Η Ελλάδα έχει 2,7 εκατ. συνταξιούχους συν  300 χιλ. που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα, περί τα 3 εκατ. συνταξιούχους. Από αυτούς το 1 εκατ. είναι κάτω του εθνικού ορίου συνταξιοδότησης. Η ελληνική οικονομία δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρεί τόσους συνταξιούχους. Αν δεν μειώσουμε όσο το δυνατόν ταχύτερα τις δαπάνες άρα και τους φόρους και τις εισφορές θα συνεχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας, νομίζοντας πως θα' ρθει η ανάπτυξη. Ανάπτυξη θα έρθει όταν αντί για καφετέριες θα ανοίγουν εργοστάσια «μολυβιών»... (να διαφημίσουμε και το ομώνυμο εκπληκτικό μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου).
   Το κακό που γίνεται από οικονομικής πλευράς με τη μόδα της καφετέριας και του σουβλατζίδικου είναι πως σπαταλάμε τους τελευταίους πόρους για ανάπτυξη σε αδιέξοδες καταστάσεις. Αντί να εισάγουμε μηχανές που κατασκευάζουν «μολύβια» εισάγουμε μηχανές που ψήνουν καφέδες...

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο capital.gr την 8-11-2013 και το υπογράφει ο κ. Κώστας Στούπας.

  

****************************

ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ...

29-9-2013

   Στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου μαθητής πλήρωσε ακριβά την αντίδρασή του στην τρίτη τάξη του Λυκείου, όταν καθηγητής του συνήθιζε να διακρίνει τους μαθητές του σε Έλληνες και «βάρβαρους». Αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορεί να τον κουνήσει κάποιος από την θέση του. Όπως και έναν άλλον που αντί για Θουκυδίδη μπορεί στην ώρα του μαθήματος να αναλύει τα λάθη του Ζαχαριάδη στον εμφύλιο.

   Έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Η Ελευθερία δεν έχει σχέση με την ανομία και την αναρχία που έχουν επιβάλει οι κομματάρχες στα σχολεία. Η Ελευθερία είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου. Όταν οι Έλληνες έλεγαν Ελευθερία στην αρχαιότητα εννοούσαν την έλευση των ορίων. Το τι εννοούμε εμείς οι νεοέλληνες, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, κρίνοντας κανείς από τα πεπραγμένα μας.

   Το 1981 με την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ο «εκδημοκρατισμός» του σχολείου. Έτσι ονόμασαν τα κόμματα την βίαιη εισβολή τους στα σχολεία. Και χρόνο με τον χρόνο φτάσαμε στο σημείο να γίνονται καταλήψεις ακόμη και στα νηπιαγωγεία. Στο όνομα πάντα της Δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης. Βεβαίως – βεβαίως.
   Οι συνδικαλιστές αποφάσισαν ότι οι επιθεωρητές (σχολικοί σύμβουλοι κατά την ορολογία της «αλλαγής») δεν θα έμπαιναν άλλη φορά στις αίθουσες να αξιολογήσουν το έργο των καθηγητών. Οι κομματικές νεολαίες αποφάσισαν ότι η νεαρή πελατεία τους θα ασκούσε συνδιοίκηση στα σχολεία. Σαν να τους λένε: «Δες τι μπορείς να κάνεις σήμερα στο σχολείο και σκέψου τι μπορείς να κάνεις αύριο στο πανεπιστήμιο ή στο δημόσιο. Μείνε για πάντα μαζί μας».
   Διαλύσαμε τα σχολεία. Εμείς τα διαλύσαμε, όχι κάποιοι άλλοι. Γι΄ αυτό δεν φταίνε οι Γερμανοί ή η τρόικα. Κι όλοι μας έχουμε την ευθύνη μας, άλλος μικρότερη και άλλος μεγαλύτερη. Δεν εξαιρώ καν τον εαυτό μου, όταν ως πρόεδρος του 15μελούς στις αρχές εκείνης της δεκαετίας έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό το χάος. Όταν προσπαθούσα μετά να πείσω τα παιδιά μου για το πόσο λάθος ήταν η πρακτική των καταλήψεων, θυμόμουν τις δικές μου «αμαρτίες». Αν καθίσουμε και συζητήσουμε τι πήγε λάθος, θα συμφωνήσουμε ότι τα κόμματα δεν έπρεπε ποτέ να μπουν στα σχολεία.

   Καλή είναι η διαπίστωση των προβλημάτων, αλλά έχουμε πλέον ανάγκη από κάτι περισσότερο: Από λύσεις. Και οι λύσεις απαιτούν διάλογο και σοβαρότητα. Αλλιώς θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
   Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση για την αξιολόγηση. Είναι θέμα χρόνου να «πέσει το κάστρο» και να συμβεί το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από το να αξιολογείται η δουλειά του εκπαιδευτικού. Αυτό το «δεν είναι άλλο», θα μπορούσαμε να το πούμε και αυτονόητο! Αμ δε! Στην Ελλάδα ζούμε! Και στην Ελλάδα μπορεί ο καθένας να εννοεί ό,τι θέλει. Πληροφορούμε, λοιπόν, τους κυρίους – κυρίους πολιτικούς ότι όσο αυτοί αναφέρονται γενικώς κι αορίστως στην αξιολόγηση, στήνεται μία ακόμη βιομηχανία παραπλάνησης της κοινωνίας. Οι καθηγητές, φοβούμενοι για το μέλλον τους σπεύδουν να γεμίσουν την φαρέτρα τους με χαρτιά: Σεμινάρια και διδακτορικά στην πρώτη γραμμή. Αυτοί που διοργανώνουν τα σεμινάρια έχουν ήδη βρει ένα νέο οικονομικό αντικείμενο για τους επόμενους μήνες.
   Κι οι καθηγητές; Μα, είναι οι ίδιοι που ευνόησαν αυτή την βιομηχανία. Είναι ακριβώς το ίδιο με τα ιδιαίτερα μαθήματα. Είναι η προέκτασή τους. Κι είναι ένα τεράστιο λάθος. Διότι μπορεί κανείς να έχει στα χέρια του δεκάδες πιστοποιητικά, χαρτιά, διπλώματα. Αλλά ο δάσκαλος κρίνεται στο πεδίο της μάχης κι αυτό το πεδίο είναι η σχέση του με τον μαθητή.
   Δεν είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον. Τουλάχιστον όχι όσο η κοινωνία αυτή αρνείται να συζητήσει. Ίσως να μην μπορεί να συζητήσει. Είναι κι αυτό ένα θέμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει. Διότι για να συζητήσεις θα πρέπει να έχεις θέσεις.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο capital.gr την 15-5-2013 και το υπογράφει ο κ. Θανάσης Μαυρίδης.

*************************

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΟΥΡΑΡΙ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.

27-5-2013

Ο Κώστας Ζουράρις συζητά με τον οικοδεσπότη των "Αντιθέσεων" του CRETE TV, Γιώργο Σαχίνη για την επικαιρότητα μέσα σε ατμόσφαιρα... οικονομικής κρίσης, με το δικό του μοναδικό δεικτικό στυλ!

Πηγή:

 babiscook_6-5-2013 

***************

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

6-5-2013

Δεν υπάρχει λόγος νομίζω να προλογίσει κανείς την συζήτηση που διεξήχθη τέτοια εποχή πέρυσι, στα πλαίσια της πολύ αξιόλογης εκπομπής ΣΤΑ ΑΚΡΑ της Βικυς Φλέσσα, με προσκεκλημένο τον θεολόγο κ. Θανάση Παπαθανασίου. Απλά την παρακολουθείς...

Πηγή:

 babiscook_6-5-2013 

                                ************************

ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ-ΚΑΡΕΣ-ΛΕΛΕΓΕΣ ΣΤΗ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ 

30-3-2013

   Το παρακάτω βιντεάκι θα μας δείξει με τον πιο ζωντανό τρόπο γιατί ετούτοι οι αθεόφοβοι άνθρωποι που ονομάζονται Έλληνες, κατοικούν τα νησιά και τις βραχονησίδες του Αιγαίου Πελάγους αδιάκοπα, τουλάχιστον τα τελευταία 10.000 χρόνια και βάλε...

   Έχουν όλοι μαζί αποφασίσει να αποπλεύσουν με το πλοίο Αδαμάντιος Κοραής ανήμερα στις 25 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2013 από το λιμάνι του Πειραιά για Κίμωλο με ανέμους 9 μποφόρ !!! σα να μη συμβαίνει τίποτα. Λες και έχει μπονάτσα.. Και ενώ είναι άκρως επικίνδυνο να ταξιδεύει πλοίο με τέτοιο καιρό, καθίσταται ακόμη τραγικότερο, να γίνεται αποβίβαση και επιβίβαση ταυτοχρόνως, οχημάτων και επιβατών και δει ηλικιωμένων ατόμων και μικρών παιδιών, σε χρόνο ρεκόρ μόλις 2,5 λεπτών, με τον κίνδυνο πάντα να παρασυρθεί κάποιος από τα μανιασμένα κύματα και να πνιγεί. Έχει προηγηθεί μάχη των ναυτών του Κοραή, αλλά και των καβοδετών (λιμενεργατών) να δέσουν τα καραβόσχοινα στις δέστρες του ντόκου, με τους ισχυρούς ανέμους που φθάνουν πλέον τα 10 μποφόρ (σορόκος) και την θάλασσα που πλημμυρίζει ολόκληρη την προβλήτα.

   Φυσικά μη νομίσει κανείς ότι το ανωτέρω γεγονός είναι μεμονωμένο περιστατικό που έτυχε να συμβεί. Ιδίως την χειμερινή περίοδο, αποτελεί τον καθημερινό κανόνα της ζωής μισού εκατομμυρίου κατοίκων περίπου των νησιών του Αιγαίου, με το απίστευτα παράλογο ποσοστό μάλιστα της μηδενικής σχεδόν αποτυχίας, την στιγμή που η λογική λέει ότι η συχνότητα των ατυχημάτων θα έπρεπε να έχει το δικό της νούμερο, ώστε που και που να θρηνούμε κάποια ανθρώπινη απώλεια. Ότι όμως είναι παράλογο για όλους τους άλλους είναι καθόλα λογικό για τον Έλληνα! Επίσης, ας μη βάλουμε με το νου μας πως διεξάγονταν οι θαλάσσιες μεταφορές και οι περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης τα παλαιότερα χρόνια και ας αρκεσθούμε στις εικόνες του… 2013!

Το αξιοθαύμαστο της όλης υπόθεσης είναι ότι στην ειδοποίηση των λιμενικών της Κιμώλου προς τον Καπετάνιο του Κοραής για έκδοση απαγορευτικού σήματος για τον επόμενο προορισμό του, ο Καπετάνιος απαντά ότι «…έχει απαγορευτικό μόνο για επιβίβαση», το οποίο ερμηνεύεται:
-Εγώ θα πάω κανονικά στον επόμενο προορισμό! (διότι οι νησιώτες περιμένουν φάρμακα, τροφοδοσία, είδη πρώτης ανάγκης, κλπ κλπ)

Υ.Γ. Ο καλός ο Καπετάνιος (εν προκειμένω ο Καπετάν Ισίδωρος) στη φουρτούνα εφάνη...

Πηγή: 

_Επιμέλεια babiscook_30-3-2013 

************************

ΕΓΚΛΗΜΑ Η ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ

15-2-2013

   Ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης είναι Παθολόγος που ασχολείται με τις μεταμοσχεύσεις οργάνων σώματος από το 1987, ενώ παρακολουθεί την ελληνική και ξένη βιβλιογραφία στον τομέα αυτό, από τα τέλη του ’70. Από τότε, ο κ. Χριστοδουλίδης, άρχισε να διαπιστώνει τι παιζόταν γύρω από τις μεταμοσχεύσεις οργάνων σώματος. Ο ίδιος λέει: «Τις έβλεπα ευθύς εξ αρχής με αρνητικό βλέμμα, γιατί ήξερα ότι από αυτούς που έπαιρναν τα όργανα δεν ήταν νεκροί. Η ιατρική κοινότητα είχε εισαγάγει τον νεολογισμό του εγκεφαλικού θανάτου και επιπλέον τη διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου, πράγμα το οποίο είναι εντελώς εξωφρενικό για τα ιατρικά δεδομένα. Και αυτό διότι ο θάνατος πιστοποιείται δεν διαγιγνώσκεται! Δεν υπάρχει «διάγνωση θανάτου», όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ή είναι ή δεν είναι».

Δηλαδή τι μας λέτε, ότι η μεταμόσχευση οργάνων σκοτώνει ανθρώπους;

  Βεβαίως. Όταν μάλιστα διαπίστωσα ότι ο τότε αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έγινε ο πρώτος δωρητής στην Εκκλησία, έπεσα από τα σύννεφα. Όταν λοιπόν το άκουσα αυτό, και βλέποντας ότι άρχισε να γίνεται μία εξαπάτηση και παραπλάνηση του λαού, έγραψα ένα άρθρο στην «Καθημερινή». Το άρθρο αυτό ξεσήκωσε θύελλα, διότι τους αποκάλυπτα ότι έλεγαν ψέματα. Έλεγαν ότι τα όργανα τα έπαιρναν από νεκρούς και όχι από εγκεφαλικά νεκρούς. Αυτοί δεν είναι νεκροί και ο εγκεφαλικός θάνατος δεν ευσταθεί. Σε μια ενημέρωση μάλιστα που έκαναν στο κοινό προσπαθώντας να το πείσουν για την χρησιμότητα των μεταμοσχεύσεων, παρευρέθηκα κι εγώ. Κι εκεί τους φλόμωναν στα ψέματα. Ότι δηλ. δεν τους υπέβαλαν σε νάρκωση για να τους πάρουν τα όργανα! Έκανα παρέμβαση και τους αποκάλυψα το ψεύδος ότι ναρκώνουν τον φερόμενο ως νεκρό! Και μου ανταπάντησε ένας συνάδελφος γιατρός ότι «δεν κάνουμε νάρκωση αλλά μυοχάλαση». Η μυοχάλαση, που ο άλλος τον ακούει, δεν ξέρει τι σημαίνει. Μυοχάλαση χωρίς νάρκωση, δεν υπάρχει. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Γιατί κοροϊδεύουν τον κόσμο;

Είναι πολλοί οι λόγοι και ένας εξ αυτών είναι οικονομικός.

Πάει στο βρόντο ο όρκος του Ιπποκράτη;

   Για ποιον Ιπποκράτη μιλάτε τώρα; Εδώ, τα έχουν πετάξει όλα στα σκουπίδια, τα έχουν κάνει κουρελόχαρτα. Συντάγματα, δόγματα της Εκκλησίας, τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, γιατί να μείνει ο όρκος του Ιπποκράτη; Αφού πάνε να καταργήσουν και τον όρκο στα δικαστήρια! Βγήκαν και κάποιοι ανόητοι από την εκκλησία και είπαν ότι η εκκλησία είναι αντίθετη με τον όρκο. Πού το βρήκανε γραμμένο ότι η Εκκλησία είναι αντίθετη με τον όρκο; Επειδή λέει ο Χριστός μη ομόσαι όλως; Απευθύνεται στους μαθητές Του και αυτό που λέει, έχει την προοπτική μιας κοινωνίας που κυριαρχεί η χριστιανοσύνη, η κατά Χριστόν Δικαιοσύνη. Σε αυτή την περίπτωση, βεβαίως δεν υπάρχει καμία ανάγκη για όρκο. Αλλά απευθυνόταν στο πρόστυχο ιερατείο της εποχής. Όταν κάποιος ορκίζεται, σημαίνει ότι απεκδέχεται την ύπαρξη μιας αρχής που υπερβαίνει το κατά κόσμον δίκαιο, την κοσμική δικαιοσύνη. Δέχεται την ύπαρξη μιας ανώτερης αρχής.

   Η διά νόμου επιβολή ότι όλοι θεωρούνται υποχρεωτικά δωρητές οργάνων σώματος, τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι υποχρεωτικά δεχόμαστε όλοι τη δωρεά οργάνων. Θεωρούμαστε δηλαδή συγκαταβατικοί και θετικώς διακείμενοι. Υπάρχουν όμως πολλά κενά από τον νομοθέτη, σε αυτό το νόμο. Προσπαθούν να νομιμοποιήσουν το έγκλημα. Και όλη αυτή η ιστορία γίνεται γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο: τη νομιμοποίηση του εγκλήματος. Ενός εγκλήματος καθοσιώσεως. Και δυστυχώς σε αυτό το έγκλημα έχουν συμπαραστάτη τους την Εκκλησία.

Η Εκκλησία σιωπά;

   Βεβαίως. Θα σας πω και κάτι άλλο που με εξοργίζει: το1995 εξέδωσα ένα βιβλιαράκι κατανοητό για όλους όσους ήθελαν να μπουν στο πνεύμα των μεταμοσχεύσεων. Ήμουν υποχρεωμένος, εφόσον το θέμα έπαιρνε και θεολογικές διαστάσεις να ανατρέξω και στους πατέρες της Εκκλησίας και στην Αγία Γραφή. Τεκμηρίωσα τα πάντα και από ιατρικής-επιστημονικής άποψης και από θεολογικής, με τα συγγράμματα των πατέρων της Εκκλησίας. Η Εκκλησία, όχι μόνο δεν έδωσε σημασία στα επιχειρήματά μου αλλά ο εκδότης του βιβλίου μου, ο οποίος είναι ιερωμένος, στο ιστολόγιο που διατηρεί, όλα τα δικά μου στοιχεία τα πήρε και τα δημοσίευσε το 2005 σαν να ήταν δικά του, σε ένα συνέδριο που οργάνωσε η παπική εκκλησία για το θέμα του εγκεφαλικού θανάτου! Δεν είχε ούτε καν τη στοιχειώδη ευπρέπεια να αναφερθεί στην πηγή.

Πέρα από το βιβλίο σας, απευθυνθήκατε επισήμως στην Εκκλησία να εκθέσετε τις απόψεις σας;

   Το 1990 απευθύνθηκα στην ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και συγκεκριμένα στον τότε αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου Πρωτοπρεσβύτερο Ματζουνέα. Ξέρετε τι μου απάντησε; Ο Θεός θα σε εκδικηθεί διότι είσαι αφιλάδελφος. Όταν πήγα στο περιοδικό που εκδίδει η Εκκλησία της Ελλάδος στην Μονή Πετράκη και έδωσα αυτό το άρθρο που δημοσίευσε η «Καθημερινή», μου το πέταξαν στα σκουπίδια.

Τι μας λέτε τώρα, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος συναινεί στο έγκλημα εν γνώσει της;

Βεβαίως!

   Ποιους λόγους να έχει; Μήπως παραπλανάται και η Εκκλησία, νομίζοντας ότι η δωρεά οργάνων είναι όμοια με τη δωρεά αίματος;

   Μα δεν έχει καμία σχέση. Ανεξαρτήτως ότι αυτοί λένε «δωρεά ιστών και οργάνων» , άλλο όμως ο ιστός και άλλο το όργανο. Μιλάνε για μεταμόσχευση του μυελού των οστών! Ψεύδονται. Δεν γίνεται μεταμόσχευση μυελού οστών αλλά μετάγγιση μυελού οστών. Κοροϊδεύουν τον κόσμο, τον παραπλανούν.

Παίζουν με τις λέξεις προσπαθώντας να εξαπατήσουν τον κόσμο;

   Ακριβώς, αυτό κάνουν. Όταν λένε «διάγνωση εγκεφαλικού θανάτου» και ζητούν τη συναίνεση των συγγενών, ξέρετε τι κάνουν; Ζητάνε την επιβεβαίωση της δικής τους διαγνώσεως, από τους συγγενείς. Οι διαγνώσεις στην ιατρική είναι πολύ δύσκολο θέμα, δεν δίνονται εύκολα. Ενέχουν μεγάλο ρίσκο λάθους. Όταν λοιπόν λένε «εμείς έχουμε βγάλει τη διάγνωση εγκεφαλικού θανάτου», τι θέλετε να πουν οι συγγενείς; Λένε «ναι, συναινούμε αφού το λένε οι γιατροί»! Πετάνε το μπαλάκι στους συγγενείς θεωρώντας ότι βγάζουν από πάνω τους τις ευθύνες. Συναινούν στο έγκλημα όμως.

Έχετε απευθυνθεί στην παρούσα ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στον Αρχιεπίσκοπο;

   Έχω ζητήσει απαντήσεις από την Εκκλησία από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας, κανένας δεν απαντάει, όλοι με πετάνε στ’ άχρηστα, στα σκουπίδια. Θεωρούμε «αφιλάδελφος», «παλαιοημερολογίτης» , «σχισματο-αιρετικός» κ.λ.π.

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ...ΠΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ»

   Κύριε Χριστοδουλίδη, βρισκόμαστε πλέον ενώπιον μιας επιβαλλόμενης κατάστασης. Όλοι εκλαμβάνονται ως δωρητές οργάνων σώματος. Πώς μπορούν να αντιδράσουν αυτοί που δεν θέλουν να είναι δωρητές;

   Μας ζητάνε να δηλώσουμε υπεύθυνα ότι δεν θέλουμε να είμαστε δωρητές. Αυτό γιατί το κάνουν, ξέρετε; Για να έχουν πρώτα ένα στατιστικό δεδομένο. Και θα πουν, «εμείς τους είπαμε να δηλώσουν και μόνο καμιά 30αριά άνθρωποι δήλωσαν ότι δεν θέλουν. Άρα, η συντριπτική πλειοψηφία είναι αυτών που θέλουν». Δεν θα μας πουν όμως ποτέ ότι από το 1988-89 που ξεκίνησαν οι μεταμοσχεύσεις, μέχρι σήμερα που έχουν περάσει 25 χρόνια, η Ελλάδα είναι «πάτος» στις μεταμοσχεύσεις και ότι μόνον καμιά 50.000, ζήτημα είναι, αν έχουν δηλώσει δωρητές σώματος. Πρώτη απάτη: δεν μας λένε πόσοι δεν δέχτηκαν να δηλώσουν υπεύθυνα τα όργανά τους. Δεύτερη απάτη: οι γιατροί θα ρωτήσουν την οικογένεια εάν συμφωνεί ή όχι να δώσουν τα όργανα του εγκεφαλικά νεκρού. Ποιος λέει ότι το οικείο περιβάλλον θα συμφωνεί πάντα; Εάν ειδικά το ζευγάρι είναι χωρισμένο, ο μεν πατέρας μπορεί να λέει «πάρτε του τα όργανα», η μάνα να λέει «μην του πάρετε τα όργανα» ή άλλοι, πρώτου βαθμού συγγενείας να λένε «ναι», οπότε γίνεται ένας μύλος, ένα κομφούζιο.

   Εάν ο εγκεφαλικά νεκρός είναι χωρίς ταυτότητα, εάν είναι άνθρωπος στα αζήτητα, ένας λαθρομετανάστης για παράδειγμα, τότε τι γίνεται; Τότε, μπορεί να βαρέσουν κάποιον στο κεφάλι και να πουν, πάρτε του τώρα τα όργανα και «άστε τους να οικονομήσουν». Αλλά και σε περιπτώσεις που οι συγγενείς δεν θέλουν να δώσουν τα όργανα του συγγενή τους, δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα επ’ αυτού, εάν εκείνος όσο ήταν εν ζωή δεν είχε κάνει δήλωση άρνησης δωρεάς!

«ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ»

   Υπάρχει το ενδεχόμενο, εάν κάποιος δηλώσει ότι δεν θέλει να γίνει δωρητής οργάνων σώματος, αύριο-μεθαύριο να του αλλάξουν τη δήλωση με κάποιο άλλο έγγραφο;

   Μπορούν να το κάνουν και αυτό. Άνετα μπορούν να το κάνουν. Ειδικά εάν δεν έχει κάποιον συγγενή ή γνωστό του. Μας αποπροσανατολίζουν, μας βάζουν σε άλλα μονοπάτια που μας βγάζουν από την ουσία του θέματος. Η ουσία του θέματος είναι ότι ένας άνθρωπος για τον οποίο η ιατρική επιστήμη δεν είναι βέβαιη ότι έχει πεθάνει, διότι για να μπει η διάγνωση της νεκρώσεως του εγκεφαλικού στελέχους, πρέπει να γίνει βιοψία. Βιοψία όμως στο εγκέφαλο δεν μπορεί να γίνει, πώς να το κάνουμε; Δεν μπορεί να γίνει αυτή η πιστοποίηση παρά εμμέσως με κάποιες άλλες εξετάσεις, οι οποίες και πάλι δεν είναι 100% αποδεικτικές του εγκεφαλικού θανάτου , διότι άνθρωποι που έχουν χαρακτηριστεί εγκεφαλικά νεκροί έχουν ανανήψει!!! Και τέτοιες περιπτώσεις έχουν δημοσιευτεί. Η ιατρική διάγνωση κύριε Βραχιολίδη, ενέχει πάντα ένα ποσοστό σφάλματος, άλλοτε μικρό άλλοτε μεγάλο. Η ιατρική δεν είναι η επιστήμη του απολύτου. Εξάλλου δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε το Θεό!

Έχουν κάνει τη σχετικότητα, αξίωμα και κανόνα κύριε Χριστοδουλίδη;

Ακριβώς, όπως το λέτε είναι!

Πού θέλουν το πάνε το πράγμα γιατρέ;

   Εκεί που πηγαίνουν όλα τα πράγματα. Και το καταλαβαίνει ο καθένας που έχει ένα IQ παραπάνω από το μέτριο. Πάνε να οργανώσουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία όπου θα υπάρχει μια ελίτ που θα κυβερνάει τον κόσμο, έχοντας δημιουργήσει μια …σοβιετία νέου τύπου και οι παρακατιανοί από κάτω θα επιλέγονται: αυτός θα σπουδάσει, αυτός θα γίνει εργάτης, ο άλλος θα πάει τελείως… χαμένος. Θα μας προσδιορίζουν πόσα χρόνια θα δουλεύουμε, ποιοι θα δουλεύουν, ποιοι θα κάνουν παιδιά και ποιοι θα πεθαίνουν. Εκεί το πηγαίνουν. Και η αντίφαση που φαίνεται είναι ότι ενώ θέλουν να μειώσουν τον παγκόσμιο πληθυσμό, φροντίζουν οι άγαμες μητέρες να αποκτούν παιδιά, τα ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά να κάνουν παιδιά με τις τεχνητές γονιμοποιήσεις, οι άρρωστοι που πεθαίνουν να τους πάρουν τα όργανα, για να ζήσουν άλλοι. Μα αφού θέλουν να μειώσουν τον πληθυσμό, γιατί κάνουν καλά τους άλλους; Το κάνουν για να έχουν επιτυχία στα πειράματά τους. Ούτως ώστε αργότερα αυτή η ελίτ που κυβερνά, να μην έχει κανένα πρόβλημα. Να ξέρει ότι ο τάδε δούλος είναι συμβατός, οπότε τέλειωσέ τον για να ζήσει ο εκλεκτός της παγκοσμιοποίησης!

Ο προσωπικός σας αγώνας είναι μοναχικός;

   Δυστυχώς. Μου έχουν κατεβάσει τα ρολά. Προσπαθώ να αφυπνίσω τους κόλπους της Εκκλησίας, από τότε που ξεκίνησαν οι μεταμοσχεύσεις. Χτυπάω πόρτες αλλά μου λένε «λάθος διεύθυνση»! Το ίδιο και τα ΜΜΕ. Μια φορά βγήκα στον ΑΝΤΕΝΝΑ, μια φορά με φιλοξένησε άρθρο μου η «Καθημερινή» και άλλη μία το τηλεοπτικό κανάλι ΤΗΛΕΤΩΡΑ. Από τότε, τα φώτα σβήσανε.

   Και η αυλαία έπεσε, αλλά η παράσταση συνεχίζεται για τους πρωταγωνιστές της παγκοσμιοποίησης;

Δυστυχώς.

Πηγή: thesecretrealtruth.blogspot.com

************************

ΑΛΛΟ ΣΥΜΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ, άρθρο από την πένα του Χρήστου Γιανναρά στις 23/9/2012 (Καθημερινή)

 7-12-2012

   Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.

   H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.

   Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Oι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Mετά, η ψυχική διάλυση του άνεργου είναι μαρτύριο. H λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Eίναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Aπό δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.

   Tο ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Oταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Eγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Aνατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστεψε, έπνιξε τη ζωή του στη μιζέρια.

   Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης του πολίτη και επιπλέον: μείωση δραματική ή και κατάργηση του ποσοστού αφορολόγητου εισοδήματος. Eξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια. «Eκτακτες» εισφορές που τακτά επαναλαμβάνονται. Eισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Tέλη ακίνητης περιουσίας. Δημοτικά τέλη. Yπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι από το εισόδημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Aναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.

   H αυθαίρετη υπερφορολόγηση ιδρύει αντιπαλότητα κράτους και πολίτη. Yποτίθεται ότι το κράτος, η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας, συστήθηκε για να κοινωνείται η χρεία, να υπηρετεί το κράτος, με τις υπηρεσίες του και τους θεσμούς του, την ανάγκη του πολίτη, του κάθε πολίτη. Στο καθεστώς της ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την εξουσία, τις κομματικές συντεχνέις, όχι τον πολίτη. O πολίτης είναι το θύμα του κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύραννος του πολίτη. Oπου και όπως μπορεί ο πολίτης θα προσπαθήσει να αποφύγει τη θυματοποίηση, να ξεγελάσει το κράτος, να παρακάμψει τις παρεμβάσεις του κράτους στη ζωή του. Nα φοροδιαφύγει.

   H ανίατη αντιπαλότητα κράτους-πολίτη είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδικοπραγίας, με αυτουργούς μόνο και αποκλειστικά τους διαχειριστές του κράτους, τους επαγγελματίες της εξουσίας. Eξουσιάζουν καταπατώντας και ακυρώνοντας κάθε σύμβαση (συμβόλαιο, σύνταγμα) που ρυθμίζει τις σχέσεις πολίτη και κράτους. H φορολόγηση του πολίτη, όπως και η μισθοδοσία του δημόσιου λειτουργού και η συνταξιοδότησή του έχουν τη λογική και τον χαρακτήρα συνθήκης, συμβολαίου που δεσμεύει αμοιβαία τους συμβαλλόμενους. Tο κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει στον πολίτη περίθαλψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, έννομη τάξη, κ. τ. ό., ο πολίτης αντιπαρέχει στο κράτος μέρος των εσόδων από την εργασία του για να συντηρούνται οι κρατικές λειτουργίες. Oταν το κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις που με συμβόλαιο ανέλαβε, ενώ εξαναγκάζει, με τη βία (δικαστική και αστυνομική), τον πολίτη σε μονομερή τήρηση των δικών του υποχρεώσεων, αυθαίρετα διογκωμένων και πολλαπλασιασμένων, αλλοτριώνει το κοινωνικό γεγονός σε επιχώρια ζούγκλα.

   Oι κομματάνθρωποι που διαχειρίζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς) κακουργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, των προμηθειών υγειονομικού υλικού, εξοπλιστικών προγραμμάτων – αναρίθμητων ανάλογων κοινωνικών χρήσεων του φόρου που καταβάλλουν οι πολίτες. Mειώνουν οι κομματάνθρωποι μισθούς δημόσιων λειτουργών, δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμβόλαιο σαν κοινοί απατεώνες. Πετσοκόβουν συντάξεις, όχι προνοιακές, συντάξεις ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη τους για την αποταμιευτική αξιοποίησή τους.

   Eλάχιστα, απλώς ενδεικτικά τα παραδείγματα ιχνογραφούν τον εφιάλτη που ζούμε στην Eλλάδα σήμερα και που δεν πρόκειται για «συμφορά» ή για «κρίση» αλλά για το αποτέλεσμα κοινωνικών στυγερών εγκλημάτων με επώνυμους γνωστούς τοις πάσι, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Oι πολίτες βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθειά στον εφιάλτη, στον ίλιγγο του αδιεξόδου και της απόγνωσης, ενώ οι ένοχοι αυτουργίας των κακουργημάτων ζουν με προκλητική, σκανδαλώδη πλουταλαζονεία – όσοι δεν συνεχίζουν να απολαμβάνουν θώκους εξουσίας ως ανταμοιβή εξευτελιστικής κομματικής ειλωτείας.

   Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, ατύχημα, ζούμε συντελεσμένο κακούργημα. Oσο περισσότεροι πολίτες το συνειδητοποιούν τόσο πληθύνονται οι πιθανότητες να γεννηθεί η ελπίδα. H μία και μόνη ρεαλιστική ελπίδα: Nα συντριβεί ώς τα θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πελατειακό κράτος των εμπορευόμενων την εξουσία. Nα προκηρυχθούν εκλογές για Συντακτική Eθνοσυνέλευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Mε τους δωσιλόγους στερημένους κάθε πολιτικό δικαίωμα.

Πηγή: kathimerini.gr