Βλακοκρατία, το ανάχωμα κατά της Αξιοκρατίας.

  «Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ». Η αναφορά αυτή αποσκοπεί στην εισαγωγή στο πνεύμα και την έτι περαιτέρω διάδοση της διαχρονικής κοινωνιολογικής σκέψης του οξυδερκούς επιστήμονα Ευάγγελου Λεμπέση.
 Βάση της κοινωνιολογικής αυτής προσέγγισης -περί βλακείας δηλαδή ο λόγος- αποτελεί ο νόμος του Κοινωνικού Διαφορισμού (διαφοροποίησης), ο οποίος προϋπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στο διηνεκές εκ των πραγμάτων. Στη γλώσσα του κοινωνικού διαφορισμού, αν απουσίαζε η ομάδα των βλακών δεν θα υφίστατο διαφορισμός «διότι ἀντὶ τῆς ἀνισότητος, θὰ ὑπῆρχεν ἰσότης, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ θὰ ἦσαν ὅλοι εὐφυεῖς, ὅπερ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ διαφορισμοῦ είναι ίδιο καὶ τὸ αὐτό: ὡς νὰ ἦσαν ὅλοι βλᾶκες· διότι ὁ διαφορισμὸς ἀπαιτεῖ ρητῶς καὶ εὐφυεῖς καὶ βλάκας». Θα εξέλειπε δηλαδή η δυνατότητα της σύγκρισης δια της αντιπαραβολής των δύο αυτών μεγεθών.  Η ύπαρξη αυτού του θεμελιώδους νόμου της κοινωνικής ανισότητος, εκτός του ότι υφίσταται εκ φύσεως, είναι και αναγκαία γιατί εκ της ανισότητας πηγάζει η εκμετάλλευση και χωρίς την εκμετάλλευση δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός. [...]
   Εν συνεχεία εξηγείται μια δεύτερη μορφή του διαφορισμού. «Ἡ μορφὴ αὕτη δεδομένη μὲ φυσικὴν ἀναγκαιότητα ὡς ὁ νόμος τοῦ διαφορισμοῦ, εἶναι ὁ στοιχειώδης κανών: «δέκα βλάκες καθ᾿ ἑνὸς εὐφυοῦς· δέκα ἀνίκανοι καθ᾿ ἑνὸς ἱκανοῦ· δέκα ἀδύνατοι καθ᾿ ἑνὸς ἰσχυροῦ κ.ο.κ.». Τὸ φαινόμενον τοῦτο, κλασσικόν, τυπικὸν καὶ αἰώνιον ἀφ᾿ ἧς ὑπάρχει ἀνθρωπίνη κοινωνία, δι᾿ ὅλης της Ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, δεν δύνανται νὰ εἶναι «τυχαῖον». Και με τον τρόπο αυτό αναδεικνύεται «τὸ ψυχολογικὸν ἐλατήριον τοῦ συνασπισμοῦ τῶν ὁπωσδήποτε «κάτω» (βλακών) κατὰ τῶν ὁπωσδήποτε «ἄνω» (ευφυών). Έτσι προκύπτει ο ορισμός της κλίκας ως ακολούθως: Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique).

   Η έμφυτη, παράλληλα, τάση του βλάκα να ανήκει σε ισχυρές και όσο το δυνατόν περισσότερες πάσης φύσεως οργανώσεις, εξηγείται κατά τον συγγραφέα «ἐκ τῆς εὐκολίας τῆς ἀγελοποιήσεως, εἰς ἣν μονίμως ὑπόκειται, λόγω ἐλλείψεως ἀτομικότητος (ἐξ οὗ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ). Ἀποτελεῖ δὲ ἡ τάσις αὕτη ἀμάχητον σχεδὸν τεκμήριον περὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας».

  «Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τουλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαί» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν».
   
   Η συστηματική εξέταση του ζητήματος συνεχίζει άκρως διεισδυτική επί μακρόν για να καταλήξει στο VII κεφάλαιο μετά πάσης βεβαιότητος στο «ἀκλόνητον δόγμα» ότι: «Καὶ ἡ ἀνηθικότης εἶναι ἀποκλειστικὸν προνόμιον τῶν βλακῶν!». Ολόκληρη τη μελέτη μπορείτε να την διαβάσετε παραπλεύρως σε μορφή PDF. >>>

   Ο  Παναγιώτης Φωτέας προλογίζοντας την Β΄ έκδοση του βιβλίου Η επαναστατική μάζα και η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω (1988), γράφει: «Ο Λεμπέσης δεν είναι στο βάθος, παρά ο αυθεντικώτερος ίσως απόστολος της αξιοκρατίας. Και στην παραμικρότερη φράση του, υπάρχει αυτή η νοσταλγία για την αξιοσύνη, και υπόκωφη οργή για την έλλειψή της. Η μήνις του κατά των βλακών, κατά των διαβρωμένων αστών ή διανοουμένων, δεν είναι ένας ιδιότυπος "ρατσισμός" ούτε κάποια σπαρτιατική έστω αντίληψη περί Καιάδος. Το φραγγέλιό του χτυπά το παχύ δέρμα της αναξιότητας, την "επταβόειον" ως η ασπίδα του Αίαντα παρειά της κατεστημένης πολιτείας ή πολιτικής. Χτυπά όμως πάνω απ' όλα την συνείδηση του νεοέλληνα και θέλει με τον πόνο ή τους πλαταγισμούς που προκαλεί, να την αφυπνίσει»...
- Έργα του Ευάγγελου Λεμπέση εκδίδονται από τις «Εκδόσεις των Φίλων»

_Επιμέλεια babiscook_1-10-2013_